A CHIARA – İNCELEME #filmekimi

Genç yönetmen Jonas Carpignano’nun 3. uzun metraj filmi olan A Chiara, babasının bir mafya üyesi olduğunu öğrendikten sonra zaten ergenliğinden ötürü zirve yapmış olan kişilik bunalımına bir de ailevi sorunlarını ekleyen ve hayattaki yerini keşfetmeye çalışan 15 yaşındaki Chiara’nın hayatından birkaç günlük kesite odaklanıyor.

Chiara, filmin açılışında fazlasıyla sıradan, samimi ve yoğun görünen orta sınıf ailesiyle bizleri tanıştırıyor. Uzun açılış sahnelerinde, birbiri ardına süregelen uzun diyaloglar ve hareketli kamera eşliğinde, birden çok fazla karakterin ortasında filme fazlasıyla yabancı bir şekilde olayların ne olduğunu takip etmeye çalışarak başlıyoruz. Bu yönetmen tercihi, ileride filmin taşınacağı boyut açısından mantıklı görünse de, özellikle açılış sahnesinde birden tempoyu çok yukarıda tutarak ve çok fazla sayıda karakteri çok kısa sürede bizlere sunmaya çalışırken izleyicinin dikkatini tamamen filme odaklamasını talep ediyor. Ancak filmin ilgi çekici olmayan bu girişi, yavaş yavaş temponun azalmasıyla birlikte bir anlam kazanmaya başlıyor ve karakterlere aşina olmamız için makul bir tercih olduğunu anlayabiliyoruz. Çünkü filmin anlatmak istediği öykü, bu ailenin birbiri içinde süregelen draması değil, bizzat Chiara’nın babasının – ve ailesinin – içinde bulunduğu karanlık dünyanın keşfiyle Chiara’nın yaşadıklarına, duygularına odaklanması üzerine. Bu ana öyküye geçiş de, filmin temposundan ve atmosferinden beklemediğimiz bir şekilde, fazlasıyla gergin bir patlama sahnesiyle gerçekleşiyor ki belki de bu anlar filmin en çok umut vaat eden sahneleri olarak aklımızda kalıyor.

Sonrasıysa, yarattığı gergin atmosferin altında sürekli ezilen ve darmadağın bir şekilde ilerleyen bir filmden ibaret yalnızca. Çünkü Chiara, ailesinin bir mafya olduğunu öğrenmesinin ardından adeta rüzgarda savrulmaya başlıyor. Hem babasının nerede olduğunu bulmaya çalışırken, hem de arkadaşlarının, çevresinin ve yaşadığı mahallenin ona olan bakışları altında ezilmeye başlıyor ve yapayalnız bir şekilde İtalya’nın kenar mahallelerinde gezinmeye başlıyor. Evet, kağıt üzerinde güzel sayılabilecek bir anlatıya sahip olan bu film, ne yazık ki derinliksiz karakterlerinin altında her geçen dakika daha da yavanlaşıyor. Çünkü yan karakterleri geçelim, ana karakterimiz Chiara bile fazlasıyla sıkıcı, derinliksiz ve epey basit. Hem ergenliği, hem ailesine olan bakışı, hem hayattaki yerini tayin etmeye çalışması, hem de babasını arayışı aynı anda bizlere sunulmaya çalışsa da, hareketli kameranın üzerimizde bıraktığı yorgunluğu da hesaba kattığımızda yönetmen Carpignano filmi takip etmek için çok fazla bir şey sunmuyor. Çünkü filmin aslında kendisi de ne anlatmak istediğini bilmiyor gibi, her şey fazlasıyla yüzeysel ve üstünkörü anlatılıyor. Karakterlerin gerçek motivasyonu ne, gerçekten ne düşünüyorlar, bunların hiçbiri filmin bize sorunsuz şekilde sunabildiği unsurlar değil. Özellikle açılış sahnesindeki yoğun sahnelerin ardından fazlasıyla durağan, donuk bakışlı, gizemli görünmeye çalışan ancak hiçbir şekilde ilgi çekici olmayan karakterlerin hikayenin içerisine bir şekilde dahil edilmeye çalışılması fazlasıyla sorunlu.

Dolayısıyla A Chiara, potansiyeli olan bir öyküyü üstünkörü kalmış bir senaryo ile harmanlamaya çalıştığı için “eh işte”den öteye gidebilen bir film değil. Ancak genç yönetmenin kariyerinin sonrası için bir ayak bağı olmadığı da kesin.